بسم رب النور
«به وقت ١:٢٠»
روز سختی بود. ولی خوب برگزارشدن روضه هفتگی در خانه مان رضایت خاطر خودم و مهم‌تر مادرم را به دنبال داشت. سبکم. نه اینکه چیزی نخورده باشم. نه، روحم در حال پرواز است. برای روز و شب ماه رمضان عجیب نیست. ولی بامداد یک روز زمستانیِ هنوز فاطمیه نیامده چرا باید آسمان اینقدر به زمین نزدیک نزدیک شده باشد؟
شاید بخاطر سحر جمعه باشد. خدا کند امام زمان بیاید.
سال میلادی عدد رندی شد. و بنظرم می‌شود این را به فال نیک بگیریم و بعد از قیچیِ علیرضا جهانبخش در روز اول ژانویه که در روضه دیشب هم همگی را به تحسین واداشته بود، بگوییم سال نکبت شمسی ٩٨ و ٢٠١٩ میلادی را به دست فراموشی بسپاریم.
باز هم بنظرم آرامش امشب عجیب است.
زیاد هم جای خوشحالی نیست. هر وقت اینگونه آرام شدم اتفاق بدی در حال رخ دادن بود.
خدا بخیر کند.

صدای گریه می‌آید. چرا خواهرم هنوز آفتاب نزده این گونه باید گریه کند؟ چرا تلویزیون روشن است؟
نماز صبح بخوانیم. دیشب آسمان به زمین نزدیک شده بود ولی نه به خاطر این که کسی از آسمان به زمین بیاید. گویا کسی از زمین به آسمان رفته است.