آمدنیوز «صــدای آزادی»

🔴نشریه بریتانیایی اکونومیست با انتشار تحلیلی به ابعاد سیاست «فشار حداکثری» دولت دونالد ترامپ برای مقابله با برنامه هسته‌ای ایران پرداخته که بیش از هر زمانی نگرانی‌ها در مورد ابعاد نظامی آن افزایش یافته است.

اکونومیست در این تحلیل که روز پنجشنبه منتشر کرد، نوشت: «ایران در داخل و خارج کشور دچار مشکل شده است. در فاصله کمتر از یک سال، این کشور یک رئیس جمهور، سه متحد (رهبران سوریه، حماس و حزب‌الله)، چندین سایت تولید موشک و تمام بهترین سیستم‌های دفاع هوایی خود را از دست داده است. این کشور دارای یک اقتصاد در حال احتضار، یک بحران رو به تزاید انرژی و مردمی ناراضی است. جای تعجب نیست که رژیم به یکی از معدود تیرهای باقیمانده در ترکش یعنی برنامه هسته‌ای خود تکیه کند.»

نشریه بریتانیایی سپس به محتوای گفتگوی اخیر خود با رافائل گروسی، مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی اشاره کرد و نوشت که «جمهوری اسلامی بیش از هر زمان دیگری به بمب نزدیک شده است.»

اکونومیست یادآور شد که ایران پس از خروج آمریکا در برجام که طی دوره نخست ریاست جمهوری دونالد ترامپ رقم خورد، ظرفیت و سطح غنی‌سازی اورانیوم را افزایش داده و اینک می‌تواند اورانیوم مورد نیاز برای ساخت پنج بمب اتمی را طی حدود یک هفته غنی کند. به نوشته اکونومیست، ایران برای ساخت کلاهک انفجاریِ بمب نیز بین ۱۲ تا ۱۸ ماه زمان نیاز دارد.

اکونومیست با یادآوری تمایل تعدادی از سران اسرائیل برای دست زدن به اقدام نظامی علیه تاسیسات هسته‌ای ایران و نیز کاهش توان انتقام‌گیری حماس و حزب‌الله، آسیب دیدن پدافند هوایی یران در نتیجه حمله هوایی اسرائیل و نفوذ جاسوسان اسرائیلی در نظام جمهوری اسلامی، نوشت: «تنها چیزی که اسرائیل به آن نیاز دارد این است که آمریکا بمب‌های سنگرشکن را در اختیار این کشور قرار دهد و در مواجهه با انتقام اجتناب ناپذیر ایران به آنها کمک کند.»

اما چرا آمریکا با این اقدام مساله هسته‌ای ایران را یکبار برای همیشه حل نمی‌کند؟

در پاسخ به این سوال، نشریه بریتانیایی نوشت: «حمله بسیار خطرناک خواهد بود: می‌تواند منطقه‌ خاورمیانه را بهم بریزد و آمریکا را سال‌ها درگیر آرام کردن آن کند. حتی یک کارزار بمباران مداوم (تاسیسات هسته ای ایران) توسط آمریکا نمی‌تواند دانش هسته‌ای ایران را از بین ببرد. اما در این میان فرصتی برای دیپلماسی وجود دارد که به نظر می‌رسد آقای ترامپ مشتاق آن است.»

اکونومیست با اشاره به این که دونالد ترامپ قصد دارد با احیای سیاست «فشار حداکثری» علیه ایران و سخت‌گیری علیه قاچاق نفت این کشور، رهبران جمهوری اسلامی را به تن دادن به راهکار دیپلماسی وادار کند، نوشت که همزمان بریتانیا، فرانسه و آلمان نیز می‌توانند اعمال مجدد تحریم‌های سازمان ملل را علیه ایران از طریق فعال‌سازی مکانیسم ماشه کلید بزنند، اقدامی که فشار را بر تهران افزایش می‌دهد.

نشریه بریتانیایی یادآور شد: «اگر قرار است رویکرد سخت‌گیرانه‌تر آقای ترامپ به ثمر برسد، باید هدفی منسجم داشته باشد. برخی از تندروها مایلند از فشار اقتصادی برای سرنگونی رژیم ایران استفاده کنند. این قابل درک است که حکومت ایران یک حکومت دینی در حال زوال است که بسیاری از مردم آن از آن متنفرند و در عین حال با یک بحران جانشینی نیز رو به رو است. اما اگر به گوشه‌ رینگ برده شود، ممکن است از میدان مبارزه بیرون بپرد.

اما در حال حاضر، رهبران ایران تصمیم نگرفته‌اند که آخرین حکم را برای ساخت بمب صادر کنند. پس هدف آقای ترامپ باید حفظ وضع موجود باشد.»

https://t.me/Sedaiazadi/77231

🆔 @sedaiazadi

🔴«دوستی پنهانی جمهوری اسلامی و اسرائیل در دوران خمینی»؛ آیا خامنه‌ای هم ناگزیر به دوستی با تل‌‌آویو می‌شود؟

جمهوری اسلامی و اسرائیل سال‌ها پس از انقلاب ۱۹۷۹ (۱۳۵۷) که روح‌الله خمینی را به قدرت رساند، در پسِ دشمن ظاهری، رابطه‌ دوجانبه‌ٔ سودمندی را تجربه کردند.

مجله آمریکایی نیولاینز (New Lines Magazine) با انتشار گزارشی تاریخی به بررسی ابعاد روابط دوستانه و همکاری‌های دو کشور ایران و اسرائیل در دوره حکومت جمهوری اسلامی پرداخت، دوره‌ای که به «ظاهر» دشمنی دو کشور همواره برقرار بوده است.

رعنا نژاد، نویسنده این گزارش در آغاز آن، حفظ رابطه ایران و اسرائیل را در دوران پس از انقلاب، «یک واقعیت شگفت‌انگیز» توصیف کرده و نوشته است: «سوابق نشان می‌دهد که بازیگران کلیدی در هر دو کشور، احساس می‌کردند که حفظ یک رابطه مخفیانه از نظر استراتژیک برای هر دو کشور مفید خواهد بود.

در نتیجه، ایران و اسرائیل پس از سقوط محمدرضا پهلوی، شاه ایران، و در شرایطی که تهران علنا موجودیت اسرائیل را انکار می‌کرد، به تجارت سالانه میلیون‌دلاری ادامه دادند.»

در این گزارش یادآوری شده که پس از حمله ارتش تحت رهبری صدام حسین به ایران، تهران دوستان کمی در عرصه بین‌المللی داشت، حال آن که بغداد از حمایت همزمان عربستان سعودی، ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی برخوردار بود؛ به همین دلیل رهبری ایران به اسرائیل روی آورد، آن هم در شرایطی که خمینی، آمریکا را «شیطان بزرگ» و اسرائیل را «شیطان کوچک» یاد می‌کرد و مریدان انقلابی‌ او نیز منتقد سرسخت رابطه حسنه شاه و اسرائیل در دوران پیش از انقلاب بودند.

ولاینز در مورد «منطق روح‌الله خمینی برای حفظ روابط پنهانی با اسرائیل» این گونه توضیح داده است: «شاه مخلوع ششمین ارتش بزرگ جهان، ۲۶ میلیارد دلار ذخایر خارجی، صنعت نفتی با تولید روزانه ۱۰۵ میلیون دلاری در روز و رابطه نزدیک با اسرائیل را در اختیار داشت.

رژیم جدید با کمال میل تمام این میراث غنی را پذیرفت، به جز روابط دوستانه با اسرائیل (البته به طور علنی). رسماً، احساسات (منفی) جمهوری جدید اسلامی نسبت اسرائیل با تصمیم آن مبنی بر واگذاری سفارت اسرائیل در تهران به سازمان آزادیبخش فلسطینی که در آن زمان وجود اسرائیل را انکار می‌کرد، آرام گرفت. حقیقت این است که هر حکومت انقلابی تازه تأسیسی که فوراً وارد یک جنگ شود، طبیعتاً برای زنده ماندن نیاز به سازش دارد، حتی اگر دولتی باشد که به عدم تعهد افتخار می‌کند. در این شرایط، همکاری پنهان با اسرائیل برای رژیم ایران جذاب‌تر از اتحاد با آمریکا یا اتحاد جماهیر شوروی بود.»

او یادآور شده است: «به نظر می‌رسد که خمینی (در چارچوب دکترین نه شرقی نه غربی، جمهوری اسلامی) آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی را "نفرت انگیزتر" از اسرائیل می‌دانست. نکته جالب توجه در این دوره از تاریخ این است که رژیم خمینی تدارکات نظامی اسرائیل را پذیرفت اما پیشنهاد مشابهی را از سوی اتحاد جماهیر شوروی رد کرد.»

او ادامه داده است: «زمانی که شاه در قدرت بود، تهدیدهای امنیتی مشترک از سوی مصر، در دوران ریاست جمهوری جمال عبدالناصر و اتحاد جماهیر شوروی، ایران و اسرائیل را به هم نزدیک‌تر کرد. در زمان خمینی، تجاوزهای عراق، همراه با انزوای ایران در جامعه جهانی، فضا را برای تجدید این همکاری‌ها باز کرد، البته عمدتاً به این دلیل که ایران به سلاح نیاز داشت.»

https://t.me/Sedaiazadi/77214

🆔 @sedaiazadi