افغانستان امروز

رویای یک زن

در دل کابل، جایی که کوچه‌ های خاکی از درد و رنج عبور کرده بودند، دختری به نام لیلی زندگی می‌کرد. او معلم بود، عاشق کتاب‌هایی که بوی امید می‌ دادند، و رویای ساختن آینده‌ یی روشن‌ تر را در سر داشت.

هر روز صبح چادرش را محکم‌ تر روی سرش می‌کشید، کتاب‌ هایش را در بغل می‌گرفت و با قلبی پر از امید به مکتب می‌ رفت. شاگردانش دخترانی بودند که دنیا آنها را فراموش کرده بود، اما لیلی می‌ خواست به آنها یاد بدهد که میتوانند دنیا را تغییر دهند. و این جمله مضحک و ناهنجار را دیگر نشنوند: "تو دختر استی."

اما روزی، در میانه‌ءِ درس، صدای بلند درها را کوبید. گروهی از مردان با چشمانی سخت و بی رحم داخل شدند. "دیگر اینجا جای زنان نیست!" فریاد زدند.

لیلی ایستاد، با قامتی که از درون می‌ لرزید اما از بیرون استوار بود. گفت: "ما فقط درس می‌ دهیم، فقط می‌ خواهیم آیندهءِ بهتری بسازیم."

اما گوش شنوایی نبود. کتاب‌ هایش را از دستش کشیدند، چوکی های مکتب را درهم و برهم کردند، و در نهایت، دروازه های آن صنف را برای همیشه بستند.

آن شب، لیلی با اشک‌ های بی‌صدا به کتاب‌ های پاره‌شده‌ اش نگاه کرد و حس میکرد که دیگر بوی امید نمیدهند، اما تسلیم نشد. از فردای آن روز، در خانه‌ اش چراغی روشن کرد. دختران، یکی‌ یکی آمدند، در سکوت و ترس، اما با امید و ثبات.

مکتب کوچک او دیگر روی دیوار های گِلی و قطار از چوکی های چوبی نبود، بلکه در دل‌ هایشان ادامه داشت.

و او یاد گرفت که شاید کتاب‌ ها را بتوان سوزاند، مکتی ها را بتوان بست، چوکی های مکتب را بتوان شکست،اما رویای یک زن را هرگز نمی‌ توان خاموش کرد.

به امید روزی که هیچ زنی در افغانستان از ترس خواندن و نوشتن نلرزد.