قشنگترین تیکهای که از کتاب
«تکههابی از یک کل منسجم» خوندم این بود:"آدم ها مسئول کمبودهای ما نیستند،
گریه کنید، درد بکشید، فریاد بزنید
اما بلند شوید و جلو بروید؛
حفرههای قدیمی را خالی باقی بگذارید
و توقع نداشته باشید آدمها
جاهای خالیتان را پر کنند!
جلو بروید و از باقی راه
با تمام کمبودهایتان لذت ببرید
جلو بروید و به ادامهی زندگی سلام بگوید!"
همچنان فکر میکنم که ما تا زمانی که
نپذیریم تنها کسی که میتونه ما رو
خوشحال یا ناراحت، موفق یا ناامید،
شکست خورده یا جنگنده، قوی یا سست کنه
فقط خودمون هستیم و خودمون،
به چیزی دست پیدا نمیکنیم
و این بزرگترین فکت غیر قابل انکاره...!
@Phodoshin