CINEMANIA | سینمانیا

آنچه می‌خوانید برگردانی‌ست از چند قطعه از کتابچه‌ی یک شیزوفرن که احتمالاً سال‌ها پیش مُرده:

همه‌چیز داره می‌پیچه، صداها، رنگ‌ها، انگار که کلمات دارن می‌رقصن روی لبه‌ی تیغ و من وسطشون گیر کردم، مثل یه شب‌پره که توی نور گیر افتاده. می‌دونی؟ دنیا اصلاً اون چیزی نیست که بقیه می‌گن، چیزای عجیبی توی سایه‌ها هست، پچپچه‌ای که از دیوار میاد، از بین خط‌های آسمون. گاهی اونجوری که فکر می‌کنی نیست. دارن نگام می‌کنن، ولی نمی‌دونن که من هم می‌تونم ببینم.
درخت‌ها حرف می‌زنن، بله، صدای برگ‌هاشون که مثل جیغ کشیدنه، ولی نه جیغ، یه جور خنده. دیروز با چشمام دیدم که خورشید زمین رو می‌خوره، ولی هیچ‌کس نفهمید. خودم می‌دونم که همه دارن نقشه می‌کشن، حتی ساعت‌ها. صدای تیک‌تاک، تیک‌تاک، مثل نبض قلبیه که خیلی وقته مُرده. من همه‌چیو می‌دونم. شما نمی‌دونین. اون مرد توی آینه هر شب باهام حرف می‌زنه، ولی فقط وقتی که هیچ‌کس نیست.
یه دفعه همه‌چیز آروم می‌شه، آرومِ آروم، مثل وقتی که نفس نمی‌کشی. زمان هم دیگه حرکت نمی‌کنه، مگه نه؟ چرا باید حرکت کنه؟ اصلاً چه اهمیتی داره؟ دارن همه‌چی رو کنترل می‌کنن. فراموش نکن، بهت گفته بودم که آب‌ها دارن رازها رو قورت می‌دن. پس چرا هنوز اینجایی؟ همین الان، گوش کن، صداش می‌آد، خیلی نزدیک، توی سرم، توی خونم، توی اتم‌ها، دارن... دارن...
دستم می‌لرزه، اما نه، شاید این یه جور رقصه، رقصی که انگار هیچ‌وقت تموم نمی‌شه. شماها نمی‌بینین، ولی من می‌بینم. همشون همین‌جا هستن، پشت پرده، پشت این کلمات، پشت این نگاه، پشت دروغ‌هایی که می‌گین حقیقتن. امروز با یه سنگ حرف زدم، خیلی فهمید، بیشتر از همه‌تون.
فردا شاید ابرها رو بخورم، چون دیگه جایی برای خورشید نمونده....

◄ نسخه‌ی طولانی‌تر

@CineManiaa | سینمانیا

از زمانی که انسان شروع به ثبت تاریخ کرد، تسخیر اهریمنی گرفتارش کرده. اساساً پیروانِ ادیان ابراهیمی پیوسته در ترس دائمی از تسخیر شدن توسط اهریمن زیسته و رشد کرده‌اند؛ در این میان اما هیچ‌کدام به‌اندازه‌ی مافیای مسیحی تسخیر اهریمنی را جدی نگرفته‌اند. چنان‌که حتی امروز هم اکثر فرقه‌های اصلی مسیحیت سیاست‌های رسمی منحصر به خودشان را درباره‌ی تسخیر، جن‌گیری و یا راه‌های «رهایی» فرد مبتلا دارند. در حقیقت رسم جن‌گیری مسیحی در قرون وسطی و اوایل رنسانس بود که در اروپا رشد کرد، یعنی آن هنگام که کاتولیسیسم و آیین قدوسیت یا مقام سنت چنگ‌های آهنین‌شان را بر روی چهره‌ی توده‌ی اروپایی کشیدند. در این دوره جن‌گیرها یا روحانی بودند و یا فرد عامی، در واقع آنها تا زمانی که مسیحی بودند، قدرت بیرون راندنِ شیاطین را داشتند. بسیاری از همین‌ها بعدها قدیس خوانده شدند و متقابلاً پس از مرگْ ماترک‌شان اغلب در مراسم جن‌گیری به کار گرفته شد. باور رایج این بود که هر قدیسْ دیوی دارد که با او در کشاکشی ابدی‌ست، ازاین‌رو تنها راه بیرون راندن شیطان این بود که مشخص گردد کدام قدیس می‌تواند جوابگوی او باشد یا در واقع مسئول مستقیم اوست. بر همین اساس قدیسان به همه‌ی داستان‌ها با فحوای عیسی مسیح و اخراج دیوها توسل می‌جستند و این داستان‌ها غالباً آنها را به استفاده از آب مقدس، نمک، دعاها، صلیب، دست قرار دادن و گاهی حتی اعمال خشونت‌آمیز تشویق می‌کردند. خشونتی که به‌ظاهر علیه دیوها استفاده می‌شد اما بی‌واسطه بر روی بدن قربانیان تأثیر می‌گذاشت. در نهایت دیو از طریق دهان یا دیگر منافذ بدن قربانی بیرون رانده می‌شد، و پس از آن مراقبت ویژه‌ای صورت می‌گرفت تا جلوی بازگشت او به بدن شخص گرفته شود. با این همه، جن‌گیری مقدس‌وارِ پس از مرگ بسیار رایج‌تر بود، چرا که اعتقاد بر این بود که قدیسْ تازه پس از اتحاد با خداست که قدرت واقعی‌اش را کسب کرده. در بسیاری از موارد، شخص جن‌زده را ببر سر مزار قدیس مرده می‌آورند و در آنجا رها می‌کردند تا جن از بدنش خارج شود و او مجبور بود که تا مدت‌ها همان‌جا بماند. در موارد دیگر، شخص با ماترکِ مقدس ارتباط برقرار می‌کرد و یا به مکان‌های مهمی برده می‌شد که قدیس قبلاً آنجا حضور داشته و یا دست به معجزه زده بوده و یا جان بر سر ایمانش گذاشته بوده.

[[]] آنچه می‌بینید تصاویری‌ست از جن‌گیری‌های مربوط به قرون وسطی و اوایل رنسانس که در آنها قدیسان، روحانیون و شخص عیسی در حال بیرون راندن شیاطین از بدن تسخیرشده‌ها هستند.

@CineManiaa | سینمانیا