توبه یعنی بازگشت به ذات در هر دم و بازدم...
این بازگشت به زبان است و
به ذهن است و
به رفتار.
آیا کلام و حرف من بوی خدا می‌دهد. آیا دوست دارم این کلام را دیگری در حق من بکار ببرد؟ آیا سکوت بهتر از بیان این کلام در این لحظه نیست؟
آیا گفتنش گره‌ای از کار بندگان خدا باز می‌کند، دردی را دوا می‌کند یا دلی شکسته می‌شود و دردی بر دردهای آدمیان می‌افزاید؟

آیا آنچه در ذهن من می‌گذرد، ظلم به خودم و دیگران نیست؟
آیا من پیرو "خطوات الشیطان" هستم و دنبال افکار منفی و لغو و بیهوده و قضاوت دیگران در ذهنم راه میفتم؟
آیا افکار من در مورد کیستی خودم، ارزش خودم، جایگاه خودم در هستی، در مورد توانایی‌های خودم، در مورد آینده، در مورد نتیجه‌ی کارها و امورم، در مورد زندگی، منفی است یا مثبت؟


آیا برای کاری که اکنون می‌خواهم انجام دهم، نیت متعالی و برای رضا و خشنودی و خوشحالی پروردگار دارم؟ آیا خدا را ناظر هرلحظه‌ی خودم می‌بینم و با علم به نظارت او مشغول کار هستم؟ آیا این کار همزمان منفعت من و دیگران را برآورده می‌سازد یا دست کم در کنار منفعت من، آسیبی به دیگری وارد نمی‌کند؟
آیا درصدی از سود مادی و معنوی هر کار را برای کمک به جهان هستی و گسترش عشق،و فراوانی و دوستی و مهربانی و نیکی میبخشم؟ و....

آیا ما از اهالی "بازگشت" و "رجوع" و "توبه" به خویشتن و ذات الهی خود هستیم؟؟؟
✍#راضیه_عالیش_وندی
#آکادمی_زندگی_عالیش

◣@AlishLifeAcademy◢