کلام انسان روح خداوند در اوست. کلام گفتاری انسان اصواتی تشکیل یافته از ارتعاشات افکار او هستند ؛ افکار ارتعاشاتی هستند که یا از حس منیت و یا از روح ارسال می‌شوند. هر کلامی که از دهان شنیده شود بایست سرشار از ارتعاشات معنویت روح انسان باشد. اگر کلام انسان پر از نیروی معنوی نباشد، خالی از حیات می‌گردد. پرحرفی ، غلو کردن ، دروغ پردازی ، اینها کلام را بسان فشنگهای کاغذی که از تفنگ اسباب ‌بازی بیرون می‌جهد بی‌فایده و ناکارا می‌سازند. احتمال آن که سخنان و نیایشهای اشخاص پُرحرف و یا نادرست موجب تغییرات مفیدی در روند امور شوند بسیار کم است. کلام انسان نه تنها بایست ادا کننده حقیقت باشد ، بلکه باید بیان ادراک و تحقق قطعی او باشد. کلام بدون نیروی معنوی روح همچون غلاف بدون ذرت می‌ماند.

پاراماهانسا یوگاناندا

@ajnachakraa